1.คำกลอนสอนจิต
	คติธรรมคำกลอนไว้สอนจิต
	เพื่อให้คิดเตือนใจใฝ่กุศล
	แต่ญาติโยมหญิงชายได้ทุกคน
	หมั่นฝึกตนให้พูดคิดและทำดี
	เราจะได้เป็นคนไม่ประมาท
	จะไม่ขาดปัญญาหาเหตุผล
	เพื่อนทุกคนโปรดจำไว้ใส่ใจเอยฯ

 

2. แก่-เจ็บ-ตาย
	อันความแก่แน่นอนไม่ผ่อนผัน	คิดและวันนั้นรึงดึงสังขาร
	ฟันที่มั่นพลันคลอนหนังหย่อนยาน	ชรากาลผลาญพร้าให้อาลัย
	ทั้งดวงตาฝ้าไปมองไม่เห็น	หูก็เป็นเช่นกันกายสั่นไหว
	ผมกลับหงอกชอกช้ำระกำใจ	มองตรงไหนก็ไม่งามรูปทรามเอย
	คราเจ็บไข้ไม่สบายวุ่นวายเหลือ	ช่างน่าเบื่อเนื้อหนังโอ้สังขาร
	เป็นทุกข์ยิ่งจริงน่าทรมาน	กว่าวายปราณผ่านพ้นจำทนไป
	ไม่เจ็บกายใจหมดทุกข์จึงสุขสม	พระโคดมข่มจิตน่าพิสมัย
	ไม่ยึดมั่นพลันถอนลูกศรใจ	จิตแจ่มใสไร้ทุกข์สมสุขเอย.

 

3. อยู่ที่ใจ
	สุขทุกข์อยู่ที่ใจมิใช่หรือ	ถ้าใจถือก็เป็นทุกข์ไม่สุกใส
	ถ้าไม่ถือก็เป็นสุขไม่ทุกข์ใจ	เราอยากได้ความสุขหรือทุกข์นา

 

4. ฝึกจิต
	จิตตัง ทันตัง สุขาวหัง	จิตที่ฝึกฝนดีแล้ว นำความสุขมาให้
	จิตเป็นนายกายเป็นบ่าวของเหล่าสัตว์	สารพัดการงานทุกฐานที่
	ถ้าจิตชั่วก็หมายกายวจี	ถ้าจิตดีกายวาจาก็ตามมา
	เวลาใดทำใจให้ผ่องแผ้ว	เหมือนได้แก้วมีค่าเป็นราศี
	เวลาทำใจให้ไร้ราคี	เหมือนมณีแตกหมดลดราคา
	สมัยใดทำให้ให้ผุดผ่อง	ไม่หม่อนหมองด้วยราคินสิ้นทั้งหลาย
	จะพบสุขสดใสใจสบาย	เพื่อนหญิงชายทำเถิดประเสริฐเอย